19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ του «Κ»ΚΕ:

19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ του «Κ»ΚΕ: επίσημη επικύρωση της συγχώνευσης χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας-τροτσκισμού και της ολοένα και ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ πορείας ως το οριστικό ΠΕΡΑΣΜΑ της ηγεσίας στις θέσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την ΑΡΝΗΣΗ, συγκάλυψη, εξωραϊσμό και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας και τη δήθεν «ισότιμη» συμμετοχή σε ΕΕ

Η σχεδόν 60χρονη ιστορία της ύπαρξης (Μάρτης 1956) και δράσης του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ χαρακτηρίζεται από μια ΟΛΟΕΝΑ και ΔΕΞΙΟΤΕΡΗ πορεία – στα πλαίσια της αντεπαναστατικής ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – των εκάστοτε δεξιών οπορτουνιστικών ηγεσιών του με κατάληξη το ανοιχτό και οριστικό πλέον ΠΕΡΑΣΜΑ της σημερινής σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας στις θέσεις των δυο μεγαλοαστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: δηλ. ΑΡΝΗΣΗ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και συνάμα συγκάλυψη, εξωραϊσμό και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της οικονομικο-πολιτικο-στρατιωτικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τις διάφορες ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, κλπ.) αλλά και δήθεν «ισότιμη»(!) συμμετοχή στο «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ή αλλιώς η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ της «αλληλεξάρτησης» Ελλάδας–ΕΕ ως «ιμπεριαλιστικής»(!) πλέον χώρας, προχωρώντας επιπλέον μέχρι ΚΑΙ την ΑΡΝΗΣΗ του ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΥ-ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΟΥ χαρακτήρα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης που συνοδεύτηκε απ’ την εξαπόλυση μιας σφοδρότατης και προκλητικότατης ΕΠΙΘΕΣΗΣ στην ορθότατη επαναστατική γραμμή των ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, επειδή η αστική τάξη στην εποχή τους «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της»(«Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) απ’ το κομμουνιστικό κίνημα.

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με την ΑΡΝΗΣΗ του ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΥ-ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΟΥ χαρακτήρα της αντιδραστικής αστικής τάξης ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ και συγκαλύπτει όχι μόνο τις μεγάλες προδοσίες του παρελθόντος αλλά και τις σημερινές με πρώτη το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ του πλούτου της χώρας απ’ την αστική τάξη στο ξένο κεφάλαιο, κλπ.

Ο μύθος περί «ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας που στις γραμμές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στοίχειωσε για μια και πλέον 15ετία και που επιτέλους τώρα διακηρύσσεται ανοιχτά στις «ΘΕΣΕΙΣ» για το 19 Συνέδριο: «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του» (σελ.55) δηλ. ότι οι σημερινές ΣΧΕΣΕΙΣ της Ελλάδας με την ΕΕ δεν χαρακτηρίζονται πλέον από ΕΞΑΡΤΗΣΗ και ΥΠΟΤΑΓΗ αλλά από «αλληλεξάρτηση»(!) δηλ. είναι ΤΑΧΑ σχέσεις «ισότιμης συμμετοχής»(!) σ’ αυτή την ιμπεριαλιστική Ένωση, αποτελεί μια πελώρια γιγαντιαίων διαστάσεων ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ, τέτοιου μεγέθους ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ όσο είναι και το μέγεθος-επίπεδο των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-Γερμανίας, κλπ. με τις οποίες η Ελλάδα εξομοιώνεται: είναι η φαντασίωση περί «ισχυρής Ελλάδας» του μεγαλοαστού πολιτικού Κ.Σημίτη.

Ο ισχυρισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας είναι εντελώς ατεκμηρίωτος, αφού ως τώρα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απολύτως σχετική ανάλυση, και επομένως είναι ολωσδιόλου αυθαίρετος και πολιτικά άκρως επιζήμιος, επειδή πρώτα απ’ όλα βρίσκεται ευθέως στην υπηρεσία της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και υπηρετεί τα συμφέροντά τους, γιατί στηρίζει τη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (υποτίθεται ότι η εξάρτηση έχει ήδη προ πολλού αποτιναχτεί) απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συμβάλλει στη διαιώνισή της. Και ΔΕΝ μπορεί να «τεκμηριωθεί» ο μύθος περί «ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας, όχι τόσο και κυρίως από αδυναμία και ανικανότητα – που κι αυτά συνυπάρχουν και κυριαρχούν στο χώρο της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ – αλλά πρωτίστως από παντελή απουσία-έλλειψη ανάλογων στοιχείων στη σημερινή οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικο-στρατιωτική, κλπ. πραγματικότητα της χώρας.

Η μόνη υπαρκτή «ΑΠΟΔΕΙΞΗ»-στοιχείο στήριξης-«τεκμηρίωσης» των γελοίων μύθων περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας»(!) και «αλληλεξάρτησης» Ελλάδας–ΗΠΑ-ΕΕ, κλπ. που θα μπορούσε να προβληθεί στον οικονομικό τομέα – και ουσιαστικά σιωπηρά προβάλλεται – εκ μέρους της σοσιαλδημοκρατικής-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, είναι η «εξάρτηση»(!) αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απ’ τα ελληνικά «ισχυρά μονοπώλια»(!) των λεμονο-πορτοκαλιών, σταφιδο-ελαιολάδου, καρπουζο-πεπονιών, κλπ., και φυσικά η «εξάρτησή» τους(! απ’ την πολυθρύλητη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού (!!!).

Η δήθεν «νέα» θέση περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (!) που βρίσκεται ΤΑΧΑ σε σχέση «αλληλεξάρτησης»(!) με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανία-Γαλλία κλπ., και γενικά με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, αλλά και τις ΗΠΑ, κλπ. ΔΕΝ είναι ούτε νέα μα ούτε και παρουσιάζει καμιά πρωτοτυπία: είναι πολύ παλιά. Πέρα απ’ το ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ αναμασά τους γνωστούς ξαναζεσταμένους απ’ την ίδια παμπάλαιους τροτσκιστικούς μύθους, και η διαβόητη «αλληλεξάρτηση» ως θεωρία είναι κατευθείαν δανεισμένη απ’ τους απολογητές της παλιάς αποικιοκρατίας αλλά και εκείνης της ιμπεριαλιστικής περιόδου του καπιταλισμού, με την οποία δικαιολογούσαν-δικαιολογούν την άγρια εκμετάλλευση των λαών αλλά και την πρωτοφανή ΛΕΗΛΑΣΙΑ των αποικιών μα και όλων των ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ απ’ τον ιμπεριαλισμό χωρών, όπως η Ελλάδα.

Η θεωρία περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» δεν είναι μόνο δανεισμένη απ’ τους αντεπαναστάτες τροτσκιστές (παλιούς-νέους) αλλά και απ’ τους χρουστσο-τροτσκίζοντες του ΝΑΡ μα και απ’ τη σοσιαλδημοκρατική χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνεται γύρω απ’ το περιοδικό «ΘΕΣΕΙΣ» του οικονομολόγου Γιάννη Μηλιού.

Οι απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που παρουσιάζουν τον σημερινό καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικό κόσμο σαν ένα «περιβόλι» αποτελούμενο ΜΟΝΟ από ιμπεριαλιστικές χώρες συνιστούν ευθέως ΑΡΝΗΣΗ της μαρξιστικής θεωρίας του ΛΕΝΙΝ για τον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ (όλα τα βασικά του χαρακτηριστικά αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα), στην οποία, πέραν των πολλών άλλων σημαντικών θέσεων, εμπεριέχεται και η γνωστή μα και πολύ σπουδαία θέση – διατυπωμένη μετά τη γνωστή συγκεκριμένη ανάλυση – του ΧΩΡΙΣΜΟΥ του κόσμου στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού «σε μια χούφτα κράτη-τοφογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη οφειλέτες» και αυτή «η χούφτα» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μοιράζουν-ξαναμοιράζουν τον κόσμο και υποβάλλουν σε άγρια ΛΕΗΛΑΣΙΑ όλες τις ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΕΣ χώρες, και ΑΚΡΙΒΩΣ εξαιτίας των σχέσεων ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ αποσπούνται «υψηλά μονοπωλιακά κέρδη για μια χούφτα πλουσιότατες χώρες» (ΛΕΝΙΝ).

Όμως το κύριο και πρωταρχικό σχετικά με την ΑΛΛΑΓΗ θέσης του «Κ»ΚΕ (από «εξάρτηση» σε «αλληλεξάρτηση») πάνω στο ζήτημα της ΣΧΕΣΗΣ Ελλάδας – ιμπεριαλιστικών χωρών, ειδικότερα της ΕΕ, δεν είναι τόσο το πέρασμα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε τροτσκιστικές θέσεις όσο το ΑΝΟΙΧΤΟ πέρασμά της στις θέσεις των δυο μεγαλοαστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κι αυτά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τον ιμπεριαλισμό και κάνουν ανέκαθεν και κατά κόρον λόγο για «ισότιμη συμμετοχή» (!) της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, κάτι που είχε ήδη διακηρύξει, εξαπατώντας το λαό, ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης»(!) φασίστας Κ.Καραμανλής, ο οποίος το 1978 παρουσίασε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ-ΕΕ όχι μόνο ως «ισότιμη συμμετοχή» αλλά και ΕΠΙΠΛΕΟΝ ως «κατοχύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας»(!),(«Μήνυμα Κων. Καραμανλή από Ελληνική τηλεόραση για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, 22/12/1978»), για να ακολουθήσει μετά από 16 χρόνια η Α. Παπαρήγα δηλώνοντας ότι «ο όρος σήμερα “εθνική ανεξαρτησία” δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ του ΚΚΕ , “Ρ” 1/2/2005, σελ.15), εναρμονίζοντας έτσι πλήρως την πολιτική γραμμή και στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, σ’ αυτό το καίριας και ζωτικής σημασίας ζήτημα, με τη στάση-θέση των ντόπιων μεγαλοαστικών κομμάτων, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Η λυσσαλέα ΑΡΝΗΣΗ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΣΤΡΑΤΩΤΙΚΗ, κλπ.) εκ μέρους του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μετατρέπει τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες σε προκλητικότατους – ίδιου επιπέδου μ’ εκείνους των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ. – ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.

Σε επίπεδο θεωρίας, πέρα απ’ τη μόνιμη και οριστική εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού που εκδηλώνεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και στην ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ως κλασικού του μαρξισμού (όχι βέβαια μια κάποια τυπική-φραστική «αναγνώριση», για λόγους δημαγωγίας, όπως κάνει με τους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν, αλλά την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου στο σύνολό της), το αστικό ιδεολογικό-πολιτικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφισμού που εκπροσωπείται απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει συμπληρωθεί κατά καιρούς, πέραν των άλλων, ακόμα και με θρησκευτικές αντιλήψεις αλλά και με ανορθόλογα υπεραντιδραστικά ρεύματα (Νιτσεϊσμός-γερμανικός Ρομαντισμός), ενώ στο 19ο Συνέδριο «πλουτίστηκε» επιπλέον με την ΑΠΟΡΡΙΨΗ:

1. της θεωρίας του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό στην οποία εμπεριέχεται το ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ,

2. της μαρξιστικής θεωρίας της σχετικής εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με το ρεφορμιστικό σύνθημά της «ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» («Ρ» 14/4/2010, σελ.3, κλπ.), αφού ισχυρίζεται ότι υπάρχει τάχα περίπτωση να «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και «ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» δηλ. να «αυξηθεί» (!) η μερίδα της εργατικής τάξης στο κοινωνικό εισόδημα σε σχέση μ’ εκείνη της αστικής τάξης – και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας (οι παλιότερες ρεφορμιστικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχαν εγκαταλείψει τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου),

3. της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων, και μάλιστα σε δυο επίπεδα: πρώτο, επειδή σε επίπεδο ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ χαρακτηρίζει τη σημερινή κρίση ως «κρίση υπερσυσσώρευσης»(«ΘΕΣΕΙΣ», σελ.55), δανεισμένης απ’ τους H.Grossmann-P.Mattick-D.Yaffe-E.Altvater, κλπ. – ΑΝΤΙ της μαρξιστικής διατύπωσης «κυκλική κρίση υπερπαραγωγής» που εκφράζει και το ανάλογο περιεχόμενο – δεύτερο, και από πλευράς ΟΥΣΙΑΣ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, επειδή αναζητά την ΑΙΤΙΑ των κρίσεων στην «υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου»: πρόκειται σαφέστατα για μια αντιμαρξιστική θεωρία, που δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία των κρίσεων των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, επειδή πρωτίστως ΑΡΝΕΙΤΑΙ να θεωρήσει ως θεμελιακή-βαθύτερη αιτία-ρίζα των οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού: τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση. Επιπλέον: ΑΡΝΗΣΗ της βασικής Αντίφασης του καπιταλισμού ως θεμελιώδους αιτίας απ’ την οποία πηγάζουν οι κρίσεις δεν σημαίνει μόνο εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων, συνεπάγεται ταυτόχρονα και ΑΡΝΗΣΗ του αναπόφευκτου της Προλεταριακής Επανάστασης μα ακόμα και ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ανταγωνιστικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής απ’ τους εκπροσώπους της, μαζί και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ.

Σε πλήρη αντίθεση με την αντιμαρξιστική θεωρία του Henryk Grossmann, κλπ., για τους ΛΕΝΙΝ –ΣΤΑΛΙΝ οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής πηγάζουν απ’ τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: «οι κρίσεις είναι αναγκαίο φαινόμενο, επειδή ο συλλογικός χαρακτήρας της παραγωγής έρχεται σε αντίθεση με τον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης». Οι κρίσεις πηγάζουν «από την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης» (ΛΕΝΙΝ), ενώ ο Στάλιν σημειώνει: «η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).

Τέλος, το νέο «Πρόγραμμα» του 19ου Συνεδρίου είναι ένα τυπικό ρεφορμιστικό χρουστσοφικής-σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης «Πρόγραμμα», που αρνείται τις νομοτέλειες της Προλεταριακής Επανάστασης (ένοπλη πάλη-συντριβή αστικού κράτους, κλπ.), και επομένως δεν οδηγεί στην επαναστατική ανατροπή και κατάργηση του καπιταλισμού, ενώ ταυτόχρονα αρνείται τις νομοτέλειες οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού με τη διατήρηση της θέσης ότι κατά τη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1991) οικοδομούνταν, χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, και υπήρχε τάχα «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση, ενώ στην πραγματικότητα απ΄τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 είχε παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός, που τελικά κατέρευσε το 1990-91.